Dat wij ons in Enschede "onmiddellijk" in het sociale leven hebben gestort is eigenlijk natuurlijk niet zo verwonderlijk, als je het op de keeper beschouwd.

Toen ik Truus leerde kennen, maakte zij al deel uit van een amateur residentie- revue gezelschap en had ik juist de opleiding voor scouting- leider voltooid.

Na onze verhuizing naar de wijk "Morgenstond" waren wij al snel bestuursleden van het "wijkberaad Morgenstond". Je kan een wijkberaad vergelijken als een soort sub- gemeenteraad, maar dan op wijkniveau- problematiek van en v(d)oor 100 % vrijwilligers. Het was dankbaar werk. Vanuit deze positie is Truus actief geweest met het mede- opzetten van een wijk- en dienstencentrum "de Lantaern"  en ik ging mij meer inzetten voor de jeugd- en jongerenproblematiek in de wijken Morgenstond en Bouwlust. Hiervoor werd, samen met anderen, een Stichting A.J.J.M. opgericht. Dit "Algemeen Jeugd- en Jongerencontact Morgenstond " kreeg weldra een activiteitencentrum onder flats aan de Meppelweg en de ruimte aan de Hengelolaan waar voorheen de "verkeerstuin" was gevestigd. Vele uren hebben wij, samen met anderen, daarin gestoken. Daarnaast waren wij beiden als Akela en Vaandrig verbonden aan de scoutinggroep Burg. de Monchy tot de samensmelting met de Fergusongroep. Ook dát was een leuke tijd vooral omdat ook de kinderen Esther en Olaf Verkenner en Welp waren. Tussendoor had Truus ook nog een peuterspeelzaal in de wijk Berenstein mede- opgezet en -geleidt.

Inmiddels was onze zoon Olaf geboren en door zijn medische problematiek, en vooral door onze ervaring als ouders van een kind met een aangeboren hartafwijking, werden wij als snel door het Bestuur en leiding van de toenmalige "Hartenark" in Bilthoven ( een kinder- vakantiecentrum van de Nederlandsche Hartstichting ( gebouwd door acties van weekblad "Libelle" )) gevraagd om een telefonische gesprekslijn op te zetten voor "nieuwe" hartekind- ouders. Vanaf medio 1982 hebben wij dit mogen doen. Omdat de subsidie- regels gingen wijzigen, kon ( kort gezegd ) de Nederlandsche Hartstichting na verloop van tijd, deze activiteit, alsook de "Hartenark " niet langer blijven ondersteunen. Einde 90- er jaren werd ik als voorzitter van de telefoonlijn, mede- gevraagd een stichting op te zetten om de activiteiten e.d. voor Hartekinderen en hun ouders/verzorgers te gaan bundelen. Uiteindelijk is dat de PAH geworden ("Patiëntenvereniging aangeborenhartafwijking") De telefonische contactlijn is in 2001 overgegaan in de activiteiten van de PAH. De feitelijke oprichting heb ik niet mee kunnen maken, maar ik ben kort daarna nog een 5- tal jaren penningmeester geweest, alsmede bestuurslid van de stichting "Hartekind". Inmiddels hebben wij al deze taken overgedragen aan jongere krachten.

Allen succes toegwenst !

 Klik om door te gaan